2 komentarze

  1. Dwie dusze
    Kiedy dwie dusze, które poszukiwały się w tłumie,
    może od bardzo dawna, odnajdą się nareszcie;
    kiedy spostrzegą, że pasują do siebie,
    czują do siebie sympatię i uzupełniają się,
    mówiąc krótko: są do siebie podobne,
    wtedy zawiązuje się między nimi wspólnota,
    gorąca i czysta tak, jak oni sami;
    jedność, która ma początek na ziemi,
    a kontynuację w wieczności.
    Ta jedność to miłość, prawdziwa miłość,
    taka jaką potrafi pojąć w istocie niewielu ludzi;
    ta miłość, która jest „religią”,
    która „ubóstwia” ukochaną osobę,
    której życie rodzi się z nabożeństwa i namiętności,
    i dla której największe ofiary są
    najsłodszą rozkoszą.
    Wiktor Hugo

  2. Swoją drobną rękę wsunęła w Jego twardą i silną męską dłoń.
    On ją złapał tak jakby nie chciał już Jej wypościć,
    Patrzy JEJ w oczy,
    Pyta pójdziesz ze mną przez życie
    przez wiosnę ,lato , aż do jesieni życia?

    Odeszli , szli już razem, Ku słońcu spoglądali,
    mimo że w deszczu i w spiekocie,
    czasem pieszo innym razem ktoś kogoś brał na plecy gdy ten nie domagał,
    Bóg zawsze nad Nimi choć często na próby ich wystawiał.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *