Chyba najsmutniejszym wersetem w całej literaturze europejskiej jest ten, w którym Goethe zauważa, żę w końcu wszyscy stajemy się królem Lirem. Nie mamy nawet pocieszenia w myśli, że Lir był obłąkany i nieświadom okropieństwa swojej sytuacji, bo mamy ten straszliwie patetyczny wers, gdzie przyznaje: „Boję się, mówiąc otwarcie, czy jestem przy całkiem zdrowych zmysłach”.